humor als buffer tegen burn-out

Een stukje research

Een gevoel hebben voor humor is een versterkende eigenschap die therapeuten helpt om kalm en gefocust te blijven. De therapeuten in het onderzoek van De Lange geloofden dat humor hen verloste van uitputting en burn-out. "Gevoel voor humor stelt zowel jou als de mensen om je heen in staat om op te vrolijken" (deelneemster C, vrouw, 57 jaar). Humor wordt erkend als een versterkende kwaliteit in de positieve psychologie en wordt ook in verband gebracht met coping (Roos & Strong, 2010). Daarnaast benadrukken Strümpfer (2006a) en Wentzel (1994) dat humor mensen geïnteresseerd houdt in hun werk. Humor is een gemoedstoestand die van invloed is op hoe mensen denken, voelen en zich gedragen, vooral in moeilijke tijden. Humor zorgt voor een hoger niveau van denken waardoor een situatie een nieuwe betekenis krijgt. (De Lange 2015) https://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/14330237.2014.997039

Dus, therapie bedrijven zoals bij onderstaande client is nu binnen bereik en goedkeuring.

Provocatieve therapie: More Sillyness

Door helemaal JA te zeggen tegen de staat van de client kon ik haar de gelegenheid geven om te doen wat nodig was.
‘Ja-zeggen’ tegen dat wat is en dat gecontroleerd vergroten is een onderdeel van de provocatieve therapie.

Vandaag kwam er een Amerikaanse cliënte bij mij. Ze is heel hard bezig om als alleenstaande moeder haar zonen op te voeden. We hebben bruikbare strategieën en grenzen besproken die ze heel trouw toepast.

Maar vandaag is er iets anders, ik pik een flow op die ik besluit te volgen. Ze zucht en ik zie dat ze moe is. Laten we eerst mediteren, zeg ik.

Dat lijkt me een heel fijn idee, zegt Meghan. Na de meditatie vraag ik haar wat voor gevoel er overheerst. Ze geeft aan dat het haar allemaal te veel is. Ik vraag of het moeheid is. Heel moe, zegt ze.

Ik pak mijn matje, spreid daar wat dekens over uit en laat haar liggen. Ik doe mooie muziek aan, er zijn hele mooie Ayahuasca play lists, waarbij je niets hoeft te gebruiken. De opdracht is te blijven liggen zolang ze wil, desnoods tot het eind.

Ik vertrouw er op dat zij weet wat goed voor haar is.

Ik zit naast haar en geniet ook van de muziek.

Als ik dit nu mijn mede psychotherapeuten zou vertellen, dat een cliënt laten liggen een behandelstrategie is dan zal menigeen zich over het hoofd krabben.

Weet deze mevrouw wel wat ze doet?

Waar is dit nu de oplossing voor?

Is ze zelf niet moe?

Dat laatste ja, ik was ook wel toe aan rust. Maar verwar dit niet met dat ik dit deed voor mezelf. Door helemaal JA te zeggen tegen de staat van de client kon ik haar de gelegenheid geven om te doen wat nodig was. ‘Ja-zeggen’ tegen dat wat is en dat gecontroleerd vergroten is een onderdeel van de provocatieve therapie.

Na een half uur ging ze weer naast me zitten

Wat is er nu, vroeg ik?

Rust en ook een beetje blèèh. Cliënten geven doorgaans goed met geluid aan wat hun gemoedstoestand is. Zaak is het om die wat te vergroten. Dus ik deed blèèèh in het kwadraat. Toen ontstond er een grote zucht en een grom. Ik zuchtte nog meer en stak mijn tong uit. Zij stak ook haar tong uit en dit werd van kwaad tot erger tot ik het volgende deed:

Ik stak mijn beide middelvingers op en gilde de ruimte in: Fuck you!!!

En de tranen rolden over haar wangen.

Ja ja já! Dat is het! Fuck you , ik wil tegen iedereen fuck you zeggen, oh wat heerlijk dat je dit gewoon doet, dat voel ik ook, dat wil ik ook!! Oh wat zalig puberaal dit is gewoon silly!!

En voilà, het antwoord op de vraag in de sessie (die ze niet gesteld had maar die ik voelde in onze resonantie) was:

Je moet elke week een fuck you dag inlassen. Een dag waar je de kinderen 10 Euro geeft om zelf eten te kopen. Koop wat mij betreft voor 10 Euro spekjes, I don’t care. Mama is er niet, mama is in staking en heeft een fuck you dag. More sillyness! riep ze strijdvaardig.

Ik opperde dat ze misschien ook alvast een luier aan kon doen zodat ze ook niet meer naar de WC hoefde die dag. Dubbelgevouwen van het lachen zei ze dat dat wellicht net te veel van het goede was, maar hé, dan konden de zoons vast oefen voor later.

Wat zijn jongens (mannen) toch vreselijke wezens, verzuchtte ze. Ja dat klopt zei ik, we houden het alleen uit met een fuck you dag. Weer samen lachen.

 En de jongens? Die vinden het best dat mamma en fuck you dag heeft. Een lossere mama is voor hen ook fijn.

Foto by Braydon Anderson

Is therapie grappig? Luister naar de podcast van de psychologen Adélka en Antoinette

Provocatieve psychologie: naaldenfobie

Een ex cliente van Jeffrey schreef mij deze mail

Je kan natuurlijk de boeken van Jeffrey Wijnberg lezen, maar de echte magie ontstaat live. De provocatieve psychologie is ontstaan door dit soort live demo’s, er zijn geen shortcuts die je bij elke client kan gebruiken en Jeffrey laat zien hoe hij snel effectief tot de kern van het probleem kan komen. Niet de hele poespas van symptomen bestrijden, maar direct naar de kern waardoor de symptomen vanzelf oplossen.

Een tijdje geleden mocht ik het zelf ondervinden, ik dacht dat mijn probleem naaldenangst was, maar het bleek dat ik een ontzettende controlefreak ben die niet zomaar iets toelaat. Jeffrey liet zien dat het niet goed of fout is, maar dat ik kan kiezen: Ga ik zelf de touwtjes in handen nemen of lig ik uiteindelijk hulpeloos vastgebonden op een tafel voor een prikje? Of zoals Jeffrey me mijn nieuwe lijfspreuk leerde: Vertrouwen is goed, controle is beter!

Het is altijd leuk om even in de keuken van een andere kok te kijken, dus kom naar de demodag en zie hoe deze chef het vlees snijdt.

15 oktober 2022 in De Bilt Jeffrey Wijnberg

Provocatief behandelen van een Eetstoornis

Dit scheelt enorm veel tijd en onnodig gewroet in zaken die er niet toe doen!

Deze week stond het op de site bij NOS: Nederland maakt zich zorgen over mensen met eetstroonissen.
‘Daar moet jij wat van vinden!’ riep mijn man uit de slaapkamer.
Gisteren had ik namelijk zitten oreren tegen echtgenoot, over mijn succesvolle en korte behandeling van en jonge dame met een eetstoornis. Ze is Vier kilo aangekomen in 2 weken en 3 sessies verder. Ik was trots op haar en op de experimentele aanpak die ik had gekozen. ‘Ik heb je een half jaar eetkliniek bespaard, waar je verplicht had moeten eten, wegen en onder streng toezicht had gestaan.’ Ze knikte zichtbaar opgelucht.

‘Je moet de overheid vertellen wat jij doet’, zei mijn man.
Ik dacht er even over na. ‘Nee’, zei ik, ‘ik denk dat ik dit niet meer wil.’ Ik vind het heel belonend om iemand goed te behandelen. Maar ik heb geen zin meer om dit te gaan ‘bewijzen’ in die GGZ, met al haar protocollen, enorme voorzichtigheid, en afrekencultuur. Ik zal zeker voor heks uitgemaakt worden. Daarnaast moet er enorm veel onderzoek gedaan worden voordat je een behandeling mag gebruiken. Ik zou zeggen de GGZ kan met 30% minder geld net zo goed af. Maar dat is een immens impopulair standpunt en daardoor weet ik zeker dat heel veel vakgenoten mij liever in de kookpot zien.

“Het is onwijs belonend iemand goed te helpen.”

Onderzoek doe ik overigens ook, naar humor in therapie. Maar omdat ik geen bakken met subsidiegeld opstrijk, vordert dit gestaag. Met wat stagiaires doe ik af een toe een deeltje. Net genoeg om mijn eigen studenten provocatieve psychologie weer nieuwe dingen bij te brengen en te vertellen waarom en hoe humor een uitwerking heeft op het therapieproces.

Sinds een half jaar heb ik een nieuwe techniek er bij geleerd, van mijn supervisor Jeffrey Wijnberg. Hij heeft meer dan 10.000 patiënten en cliënten heeft gezien.

“Ga voor het onderliggende probleem van de eetstoornis, dit scheelt tijd en onnodig gewroet”

De nieuwe aanpak is het volgende: Ga voor het onderliggende probleem. Achter elke ietwat vreemde gewoonte, zoals dingen alsmaar moeten aanraken, opdringende gedachten, smetvrees, maar ook een eetstoornis, zit een probleem verstopt. Doordat ik het gekke gedrag oversla en direct afga op het onderliggende probleem, hebben de meeste cliënten ook geen last meer van hun rare gedrag. Dat is dan ineens niet zo belangrijk meer.

Onderliggende problemen zijn bijvoorbeeld: bang om afgewezen te worden, geen mening durven geven, de problemen in je werk/relatie/vrienden niet onder ogen durven zien of geen confrontatie durven aan te gaan uit angst anderen te kwetsen.

Kijk, dat zijn problemen waar je iets mee kunt. Daar moet je je op concentreren. En of je dit nu provocatief behandelt of met een wat gangbaardere methodiek zoals CGT, dat maakt niet zoveel uit. Alhoewel, zelf heb ik toch de voorkeur om de client lichtelijk uit te dagen met de standaardzin: ‘Ik denk niet dat u in staat bent daar verandering in te brengen :) :)!’ Wat ik overigens met een glimlach en gespeelde ongeloof uitspreek.

De rare gedragingen zijn slechts mindfucks, die je afleiden van het werkelijke probleem. Dit scheelt enorm veel tijd en onnodig gewroet in zaken die er niet toe doen.

 klik hier voor het artikel van NOS

Wat telt als je provocatief gaat leren coachen

“Is het niet gevaarlijk om mensen grappen te laten maken als je therapeutisch bezig bent of coacht?”

Die vraag krijg ik te pas en te onpas om mijn oren. Vroeger wuifde ik dit weg, iedereen wist toch dat je de goede humor moest gebruiken? Maar nu ik meer in de materie gedoken ben, begrijp ik die zorg wel. Dat waarschuwingssignaal dat mensen mij gaven is wel ergens op gebaseerd en deels waar.

“Humor is a tool of everyday life and it can act for or against an individual's mental health”

Dit is een conclusie van een studie van Spaanse onderzoekers Menéndez-Aller, Postigo, Montes-Álvarez, González-Primo en García-Cueto (2020).
De hoofd vraag van de onderzoekers was wat de invloed van humor was op het mentale welzijn van mensen. Ze hadden een onderzoeksgroep van 804 mensen en gebruikten de schaal van Martin et al. (2003), een bekend humor onderzoeker die onderscheid maakt in soorten humor.

Net als ik in mijn opleidingen doe, onderscheiden deze onderzoekers de 4 soorten humor van Martin. Want niet alle humor is geschikt voor je coach-cliënt relatie. Ook zit er verschil in de relatie tussen mentaal welbevinden en het soort humor dat je gebruikt.

1. Verbindende humor “Ik houd er van mensen aan het lachen te maken” humor die er op gericht is vrienden te maken en je relaties te versterken.

2. Verbeteringshumor “Als ik me down voel kan ik me opkrikken met humor” humor die er op gericht is om constructief om te gaan met conflicten.

3. Agressieve humor “Als iemand een fout maak dan lach ik er graag om” Humor die erop gericht is anderen minder te laten voelen (ook wel ongewenste omgangsvormen).

4. Zelfvernietigende humor “Ik laat anderen lachen om mij, ten koste van mezelf” Deze humor is er op gericht jezelf als grappig-inferieur te presenteren.

De verbindende humor en de verbeteringshumor hebben een grote correlatie met optimisme en correleren juist negatief met depressie en angsten. Dus als je die humor gebruikt (1 en 2) gaat dit over het algemeen gepaard met minder angsten en depressies.

De andere twee, agressieve humor en zelf vernietigende humor, vertoonden juist het omgekeerde beeld.

En dat is precies wat telt als jij provocatief gaat werken. Het is belangrijk dat je gericht de goede humor gebruikt. En de meeste deelnemers in mijn groep voelen dit haarfijn aan. Ze doen een oefening met elkaar voelen in hun onderbuik: goed/niet zo goed.

Ik leer de deelnemers taal aan hun gevoel te geven, zodat ze ook begrijpen waarom ze zich zo voelen, wat het effect is op de cliënt en hoe ze de goede humor kunnen aanleren.

Dus als je een opleiding in provocatief coachen volgt, waar humor een groot onderdeel van is, helpt dit de cliënt en beschermt dit jezelf ook nog eens tegen je eigen depressie en angsten. Mits je natuurlijk de goede humor soorten aanleert ;)

Literatuurlijst

Martin, R. A., Puhlik-doris, P., Larsen, G., Gray, J., & Weir, K. (2003). Individual differences in uses of humor and their relationship to psychological well-being Development of the humor, 37, 48–75.

Menéndez-Aller, Á., Postigo, Á., Montes-Álvarez, P., González-Primo, F. J., & García-Cueto, E. (2020). Humor as a protective factor against anxiety and depression. International Journal of Clinical and Health Psychology, 20(1), 38–45. https://doi.org/10.1016/j.ijchp.2019.12.002

Provocatief coachen is verleiden

Wat doe je nu als provocatief coach?

Die vraag moest ik kort en helder beantwoorden voor een introductiestukje voor onze podcast die we aan het maken zijn. Ik dacht er over na.

Eerst puzzelde ik over hoe Kim (de psycholoog i.o. bij Vendl) en ik op een foto zouden moeten staan voor de podcast. Met hoorntjes op dacht ik gelijk. Want we spelen tenslotte vaak advocaat van de duivel. Met als verschil dat we altijd aan de kant van de engelen staan.
En toen associeerde ik verder, want dat kan ik onderhand erg goed, ik leer deelnemers bijna dagelijks deze techniek.
Wat hebben we aan, dacht ik verder? Er vormde zich een beeld in mijn brein van losse haren, twee mooie jurken die onze vormen lieten zien en zwarte laarzen. Waarom dacht ik dit?

Provocatief psycholoog verleidt je brein

Verleiden! Ja dat is het, we zijn natuurlijk als provocatief psycholoog cliënten aan het verleiden. Nee, niet seksueel, dat doen we echt niet, dan kunnen we de boel wel sluiten hier. Nee het zit zo:

We zijn als provocatief psycholoog constant bezig om de client te verleiden zijn probleem te verlaten

En dat is een waanzinnig leuk spel in de therapiekamer. We verleiden het brein tot het verlaten van bekende paden, zetten het aan tot verkennen van nieuwe paden en versterken de gezonde paden. Daarbij leiden we het brein om de tuin. Hoe meer ik er over nadacht hoe leuker ik mijn werk vond.

Wat hij wil en zij doet

Wat hij wil

14 SEPTEMBER 2020
DOOR: JEFFREY WIJNBERG

In vroegere tijden werd een man goedgekeurd als hij geld binnenbracht, niet in de gevangenis belandde en sober thuiskwam. De moderne vrouw heeft wel wat meer eisen, zoals: emotionele beschikbaarheid, betrokken vaderschap en samen optrekken. Toch lijkt de man, net als vroeger, vaak onder te duiken.

En dat heeft alles te maken met haar kritische houding. Het kan zijn dat ook de vrouwen van nu even vergeten zijn waar de man gevoelig voor is. En om die reden is het geen overbodige luxe om het geheugen weer eens op te frissen. Ik bedoel, wil de vrouw haar zin krijgen –en welke vrouw wil dat niet- zal zij bereid moeten zijn om hem liefdevol te vangen; om hem zo te paaien dat hij geen reden ziet om voor haar eisen en verlangens onder de radar te verdwijnen. Om met het belangrijkste te beginnen: de man is uiterst gevoelig voor erkenning; en dan in de breedste zin van het woord: een compliment (‘fijn dat je er bent’), een knipoog, een aai over zijn rug, een lach om zijn grapjes of een luisterend oor. Nog altijd denkt de vrouw dat hij, met de kleinste fysieke aanraking, door wil stomen naar seks. Deze vooronderstelling is onjuist. Niet dat hij seksueel contact (ooit) zou weigeren, maar enkel en alleen wat lichamelijkheid is voor hem genoeg om er dagen mee vooruit te kunnen. Waar de man, in negatieve zin, gevoelig voor is, is commentaar; en ook in de breedste zin van het woord: van ‘waarom zeg je nu niets’ tot ‘laat je horloge toch niet op stoel liggen’ en van ‘kijk eens wat vrolijker’ tot ‘waarom sta je zo lang onder de douche’. Impliciete verwijten gecamoufleerd door een (vrouwelijk) vraag vallen slecht bij de man; en zal hem meteen achter een beeldscherm doen belanden. Waar de man ook gevoelig voor is, is de zin: ‘ja, dat weet ik al’. Dat de vrouw doorgaans al weet wat hij wil mededelen, zal best zo zijn. Maar dat hoeft niet te betekenen dat de vrouw, in alle gevallen, haar (geestelijke) superioriteit hoeft te benadrukken. Hij heeft, door de tijd heen, allang door dat haar geheugen en geestelijke alertheid scherper is. Alleen, als diezelfde man telkens het onderspit moet delven, zal hij mettertijd overgaan tot volkomen zwijgzaamheid. Daarom: laat de man in de waan dat hij, zo af en toe, ook iets origineels te melden heeft; en hij zal het aantrekkelijk blijven vinden om zijn gedachten en gevoelens te delen. Tot slot: wees enthousiast over zijn ideeën: niet om uitgevoerd te worden, maar simpelweg als bevestigend voor het meedenken.

De maatschappelijke tijden mogen dan veranderd zijn, de (weinige) essenties van de man blijven hetzelfde. En wil de vrouw haar (lange) wensenlijst, met zijn medewerking, verwezenlijkt zien, dan zal zij zijn (simpele) gebruiksaanwijzing moeten begrijpen. Voor één kusje, loopt hij de marathon.

Waarom zij het doet

16 SEPTEMBER 2020
DOOR: ADÉLKA VENDL

Lieve Jeffrey,

Toen ik je column las kon ik er niet aan ontkomen: Dit gaan onmiskenbaar over mij! Hiermee heb je me weer even met beide benen op de grond gezet en mijn superioriteitsgevoelens uit mijn hersenpan geveegd. Het is waar, het kan zo makkelijk gebeuren dat je als de vrouw met goede carrière, steeds meer eisen aan je man gaat stellen. Je werkt fulltime, doet daarbij het leeuwendeel van de huishoudtaken, houdt de vorderingen van de kinderen op school bij en verleent ook nog de emotionele steun als er eentje weer gedoe heeft in een liefdesrelatie.

Dat ik daarbij tekort schiet wimpel ik dan af op mijn man met mijn impliciete vragen. Hij kan toch ook met onze zoon spreken over zijn vakkenpakket keuze? Is een geboortekaartje voor de buurvrouw nu echt alleen mijn taak?
En waarom doet manlief niets aan zijn lichamelijk conditie, ziet hij niet in dat hij over 5 jaar op een uitgezakte grizzleybeer gaat lijken? Ik doe toch ook mijn best om er nog aantrekkelijk uit te zien?
Van kwaad naar erger, hij wordt brommerig, ik heb geen zin meer in hem, de kus in de avond gaat over in een ontwijkend ‘hi’ en van enige activiteit onder de lakens is geen sprake meer. Dat willen we toch beide niet?

Wij vrouwen Jeffrey, zijn onverbeterlijke perfectionisten. Door alles perfect uit te voeren denken wij dat we het leven kunnen controleren en het goed doen. Wij vergeten daarbij dat het onze man geen zier interesseert of we nu een paar kilo zwaarder zijn, dat het de zelfstandigheid van onze kinderen ten goede komt als ze dingen zelf moeten uitzoeken en dat buren ook blij zijn als ze niet continu kaartjes krijgen, want dan hoeven ze zelf ook niet.

Er is echter één ding waarom het toch wenselijk is dat wij vrouwen nét niet helemaal tevreden zijn. Mannen doen namelijk goed aan energiemanagement.  Anders geformuleerd: We zijn bang dat als we jullie alleen behagen en bewieroken, jullie als een plumpudding in elkaar gaan zakken en op de bank blijven hangen.

Daarom moeten wij vrouwen de lat hoog leggen, want daar plukken jullie ook de vruchten van. ‘Met één boek ben je nog echt geen schrijver.’ Deze uitspraak zie ik meer als een bemoedigende opmerking. En zie hoe ver je bent gekomen Jeffrey.
Soms moeten we een scherpe opmerking maken om er weer vaart in te krijgen. Maar eerlijk is eerlijk, wij zouden meer humor aan de dag kunnen leggen bij onze beïnvloeding en een goede beloning in het vooruitzicht moeten stellen.

Dan lijkt me het evenwicht, voorlopig, weer hersteld.

Provocatieve coachen met humor

Humor helpt!

Een van de dingen die een provocatief coach doet is de boel omdraaien. Dus, je gaat je als leeraar of therapeut ostentatief vervelen. Werkt uitstekend, vooral voor de therapeut die alles zo ‘serieus’ moet nemen is dit een verademing. En voor de client, wonderwel, vaak ook!

Humor op school:

Verveling is een van de grootste pedagogische obstakels in het klaslokaal. Maar wat dacht je van een sessie bij de psycholoog? Ook daar druipt vaak de saaiheid van af. Ik hoef alleen aan die eentonige EMDR sessies te denken en de gaap komt al bovendrijven.

Als het saai is ga je rel schoppen, tenminste dat doen kinderen. Volwassenen haken af. Onderzoekster Jana Hackathorn (2012) kwam er achter dat als een leraar humor gebruik, de kennis en het begrip van de stof omhoogschoot. Omdat dit de leerlingen enthousiasmeert en het leerklimaat opkrikt. Gebruik van humor vergroot niet alleen je begrip voor de zaak, maar vermindert ook weerstand. En dat begrijp ik, want ik was best een brave leerling, maar bij de saaie aardrijkskunde lessen zat ik voortdurend te muiten met mijn vriendin Byril. We zaten met ons hoofd in Italië, maar echt niet bij de geologische aardlagen…

Randall Garner (2002), een andere onderzoeker zegt nog meer leuks over humor. Als een leraar humor gebruikt dan krijgt hij een hogere positieve score dan leraren die geen humor gebruiken.
Dat onderstreep ik dan weer uit de praktijk. Mijn zoon, zeer begaafd maar geen zin om te leren, heeft niet veel op met school. Er zijn echter twee heren die hij heel erg mag: de muppetshow waardige Hans&Ewan. Ze waren eens bij ons thuis en het was me gelijk duidelijk. Ze zaten de hele tijd iedereen te plagen. En dus deed mijn zoon alleen zijn best bij hun lessen.

Zo leidt haha naar Aha!

Het resultaat van provocatief coachen in een bedrijf als Count & Cooper

“Provocatief coachen is een van de dingen die ons innovatief maakt en ervoor zorgt dat we innovatief kunnen blijven. We kunnen hierdoor sneller schakelen in de projecten en daarnaast zorgt het provocatieve ervoor dat de projecten succesvol verlopen. In dit alles draait er veel om communicatie”

De academy van Count & Cooper werkt met de methode van het provocatief coachen. Count & Cooper is een bedrijf dat helpt bij het realiseren van megaprojecten in de bouw en techniek. Voorbeelden hiervan zijn het uitbreiden van de Rotterdamse haven of het realiseren van een veilig Nederland door de waterstijging te controleren.
De heer Dirk van Uffelen, manager Learing & Development, zei:“Provocatief coachen is een van de dingen die ons innovatief maakt en ervoor zorgt dat we innovatief kunnen blijven. We kunnen hierdoor sneller schakelen in de projecten en daarnaast zorgt het provocatieve ervoor dat de projecten succesvol verlopen. In dit alles draait er veel om communicatie”.

Adélka: "Kunt u ons een voorbeeld geven?"
Dirk van Uffelen: "Natuurlijk! Onze consultants en projectleiders werken met ontwikkelingsdoelstellingen, net als in elk ander bedrijf. Na jouw training zijn we begonnen met het provocatief bespreken van onze ontwikkelingsvragen in de intervisies.
Een consultant bracht in dat ze een projectleider had die overdreven kritisch was en iedereen cc-de in zijn mail om te laten weten wat er weer eens allemaal fout ging. De consultant ergerde zich eraan. In de intervisie pasten wij de  provocatieve interventie toe “wat is het voordeel van het probleem”.

• Deze projectleider is hyper betrokken, ik zou blij zijn met zo iemand die zo veel meeleeft met je project.

• En hij is ook supertransparant, hij cc't iedereen, dan weet je gelijk hoe hij er over denkt. Andere mensen uiten hun feedback in het geniep, dit is toch veel beter?

Dit zorgde er voor dat de consultant kon ‘omdenken’, ze had meer oog voor de goede kant van deze irritante eigenschap. Ze zei: “Ik had het nog niet zo gezien, dat er ook een goed onderdeel in kritiek zit. Door de projectleider op dit goede deel te complementeren kreeg ik ‘m veel beter aan mijn kant. Een soort Judo eigenlijk.” ‘

Zo zie je dat je niet altijd een hele opleiding tot provocatieve coach hoeft te doorlopen om een aantal interventies in gesprekken of in je eigen intervisies toe te passen.
"Snel doorbraken creëren daar houden wij van", aldus Dirk van Uffelen

Wil je meer informatie over provoactief coachen?

Opleiding tot provocatief coach
Meest gestelde vragen over provocatief coachen
Provocatieve bibliotheek
Kenniscentrum provocatief

Rare adviezen maken zelfredzaam

Ik kreeg een uitdagende vraag op de linked in naar aanleiding van mijn post. Het was deze

post:

Ik kreeg een comment. Han stelde een interessante en terechte vraag die ik ook weer beantwoordde.

Deze week gaf ik ook een drie daagse in provocatief coachen. Ik liet het bovengenoemde commentaar aan mijn cursisten zien, die overigens een reguliere coachopleiding volgen en waarvan het provocatief coachen een onderdeel is.

Zij hadden de volgende comments voor Han na een weekend intensief (= heel hard gelachen) en gewerkt te hebben.

Ik ben natuurlijk enorm trots op mijn deelnemers. Na drie dagen hadden ze een hele nieuwe dimensie in het coachen te pakken.

Hoe kan dat nu dat je absurde en zelfs heel erge adviezen kunt geven aan je cliënten? Of je team? Kun je dan een goede coachingsessie hebben?

Juist wel! Omdat je, als een van de weinigen coaches, de ergste gedachte durft uit te vergroten. En dat geeft de cliënt lucht en vrijheid. Het is aanmatigend om te denken dat je cliënt dit dan werkelijk gaat uitvoeren. Je bent toch geen god als coach? Ze doen heus niet wat jij zegt, verre van zelfs!

En daar maken provocatieve coaches gebruik van!  Je cliënt wordt juist uitgedaagd om zelf stelling te nemen. Om zichzelf van ‘effectief’ advies te voorzien. Om tegenargumenten op te bouwen om er eventueel tegenin te gaan. Allemaal motivering-verhogende activiteiten bij je cliënt.

Zeg nu zelf, je schiet toch gelijk in de lach als iemand tegen je zegt: ‘Ga maar eens flink die medewerkers van jou uitbuiten, dat hebben ze verdient!!’. Het paradoxale is, dat je er ook nog rapport mee creëert. Uitdaging schept een band of Was sich liebt das neckt sich.

De crux is wel dat je het liefdevol zegt en zonder oordeel. En daar hebben we het hele weekend mee geoefend.

Meer weten over provocatief coachen?
Lees het boek
“U lijkt mij een vrij hopeloos geval”

Onderbreek mij AUB

Onderbreken helpt je cliënt.

Het durven onderbreken van een cliënt in een coachingssessie is een van de lastigste vaardigheden. Mijn deelnemers moeten dit leren in de opleiding tot provocatief coach. 
Dat komt omdat ze van huis uit goede omgangsvormen geleerd hebben waar de volgende regel geldt: laat iemand uitpraten. Ook in veel coachopleidingen is dit een must. Het effect is echter dat dit meestal leidt tot langdradige en oninteressante verhalen van de cliënt.

Iemand laten uitpraten is op zich een hele goede regel. Als we die niet meer aan onze kinderen zouden leren, dan gaan zij te pas en te onpas door onze verhalen heen leuteren. Ik zie het bij mijn eigen kroost. Zodra ik met een vriendin in een geanimeerd gesprek raak, dan komt
nummer 1:
“Mamaah heb je die brief voor school met de uitwisseling van Nantes al verstuurd? Dat moet vandaag!”
of nummer 2
“Mam, zal ik je nu dat spannende deel uit het boek van de Grijze Jager voorlezen?”
of nummer 3
“Mama we zouden vandaag macarons maken en dit wil ik nu doen??!”

Elke dag is een uitdaging om kinderen te leren hun behoeftes uit te stellen. ‘Niet nu’, zeg ik, ‘je wacht met vragen tot ik uitgepraat ben met Fenna en dan beantwoord ik je vraag’. Beantwoord je als ouder direct de vraag, dan werk je mee aan hun onverzadigbare lust alles in het NU te bevredigen. En dat is kwalijk. Want uitstel van bevrediging, als je dat goed kan, is een indicator voor later succes in je werk.

Maar in de coachkamer is het anders en gebruik je de vaardigheid ‘iemand onderbreken’ voor een andere reden dan NU je behoefte te bevredigen. Iemand onderbreken betekent dat je iemand NIET zijn verhaal laat vertellen. Je onderbreekt het verhaal en dat is juist de bedoeling. 
‘Zal ik u mijn hele verhaal mailen?’ ‘Nee dank je’, zeg ik dan. Omdat dit het verhaal is waar je vast in loopt en als ik je dat wéér laat vertellen, dan zit je in dezelfde shit. Het doel van onderbreken bij het provocatieve gesprek is dat je
de cliënt niet laat doorgaan met wat hij al zijn hele leven doet
Je bent in deze vorm van coaching het antwoord op iemands probleem, doordat je ook werkelijk handelt. Je stopt het verhaal. De meta boodschap naar je cliënt is:
Ik laat jou niet hetzelfde zijn als je bent geweest. En daarvoor kom je tenslotte bij de coach!

Doordat jij deze onderbreking durft te doen ben je met jouw gedrag een voorwaarde voor verandering. Dit een van de krachtigste gesprekstechnieken die ik ken.

Provocatieve technieken: onderbreken en een eigen verhaal vertellen.

Wil je provocatief coachen onder de knie krijgen? Dan word je in de opleiding hier op getraind. Deelnemers zeggen meestal: "het is voor mezelf ook verfrissend, anders draai ik door in mijn eigen verhaal"

Opleiding provocatief coachen

Adelka Vendl, 20-09-2017

Meer informatie over provocatief coachen?

Boek van Adelka Vendl over provocatief coachen

PERVERSE INCENTIVES

PERVERSE INCENTIVES

The occupation of psychologist or coach is itself already subject to a perverse incentive. After all, the more sessions, the more cash for the (independent) therapist.

The profession of psychologist or coach is already subject to a perverse stimulus. After all, the more sittings the more cash for the (freelance) therapist.

Despite the fact that many fellow practitioners preach that they 'never do this', according to a report from the Cultural Planning Bureau, therapists actually gain self-enrichment at the expense of their client. There is a step-by-step reward, as you can read in the attached article from ‘@psycholoog’, a Dutch publication. If you are just on the border, join a session so you can get more out of your treatment, while the client may have already finished.

Incidentally, this does not only happen in our occupational group, it happens everywhere. On the basis of this, there is a human error that many policy makers fail to observe. Rolf Dobelli calls it the 'incentive super-response tendency'. I call it stimulation measures.

An example of this is the the 19th century Rat Pest Control Act. In the French colonial era, a proclamation was made in Hanoi: Money would be given for every dead rat that was delivered to the government. This meant that rat breeding flourished and the number of rats in Hanoi increased to unprecedented heights.

People, and thus psychologists, respond to stimulation measures. Everyone does what works to his advantage. People react to the incentive, but not always to the underlying intention. So in the case of our therapists, the intention is not to give the client an unnecessarily long treatment. That works to some extent, until the rate limit is in sight. Then the incentive to continue is strengthened. The higher benefit is almost within reach and tempts many people to prolong their therapy.

We provocative psychologists know this error like no other. We not only encourage our clients to discover these stimulation systems in the world, so that they have a more realistic view of how the world works, but we also talk openly about our remuneration and the favor that a client grants us by making slow progress. We use this ‘thinking error’ to our advantage and praise the client for not doing his homework. For example, this homework may include trying out new behavior in the workplace.

Client: I did not have an opportunity to try out my feedback on my boss. I did not know what to give him feedback on.

Therapist: Very good, you are just someone who takes time (played painlessly with a wink) and that's not bad at all for my money box, because then your therapy will take a few months longer?

Usually, the client starts protesting and expanding his motivation to get properly started next time.

Doing the counter-intuitive thing is what provocative psychologists can do very well and for a healthy reason:

(A) the client is encouraged to take action;

B) the perverse stimulus is opened, exposed and therefore recognized;

C) The client sees himself as responsible for getting better, because it costs him more money if he does not take action.

This seems to me a money box for society.

On to sustainable therapy, the provocative therapy.

Why men do not follow a coaching education

Coaching educations are being overwhelmed with women. This year, I followed an education at a fantastic anthropologist, Jitske Kramer, but, there were no men.

At other communication workshops and coach educations, I noticed the same thing. Provocative educations provide a mixed image. My autumn group solely consists of men. I started thinking about how this is possible.

In the past, in the ancient past, there were just male teachers. Figureheads who educated our very own children in a strict and legitimate way. Concerning psychologists, you did not yet have coaches in the past, it was the same case. Think about the father of the psychology; Mister Freud. Admitted, he looks confident with his cigar, on this photo! In this weblog, I will base the idea of why men do not want to be coaches, on an article of our southern neighbors, the Belgians: 'Men in the classroom? An extinct race'. Read the article as a PDF here or view the article online.

Just as for men in the education sector, also in social work it less attractive for mento work there. Being a coach as occupation belongs to the ‘soft industry’. It is better to be a manager. In the past the teacher held his position next to the doctor, the notary and the shepherd. You could say the same thing for the psychologist. They all were highly regarded professions. And that is exactly what men want; an occupation which is highly regarded. And to be honest, we as women, also like men who are highly regarded!

I want to mention something about quality, who is better, a man or a woman? When a test was conducted among teachers about who would be more professional, men or women, and who provided better quality, there was a tie between men and women. More women in education, did not decrease the quality of the education. But what it did, nevertheless, was that it made sure that work would be done out of feminine values.

However, I do not think that it is healthy for clients to just see women as a coach. Boys and girls often need another approach at school and I think that this is not different in the playground of the corporate life.
I notice that by looking at my own children. I got 3 boys. And even though I try very hard and use all my psychological techniques, I often lose it from my husband, “the technician”. Something to become extremely jealous of. I do not always reach the desired effect and I generally comment on ‘soft cases’ such as no cursing, be nice to each other and do not twitch and pick each other.

On these moments, I am happy to also work provocatively. It is based on facts, humoristic and challenging. Exactly what men like. And that is why men should be a coach. Just maybe in another way. Provocative coaching does appeal the feminine part, as we provocative coaches, are focused on helping the other. Just as every other form of coaching. But, we have definitely something for the masculine part: not beating around the bush, using humor, challenging thouths and habits, asking for facts and details and using stereotypes. Fast progresses is made and that’s what men like. But there is always good contact. And after something difficult occurs between men, they are able to laugh again together. Men are able to have a short conflict with each other and afterwards they will go on like nothing happened. That is something you will learn with provocative coaching. For women this skill is a bit harder, just have a look at the little comic strip.

I actually wanted to make an appeal; more women in the group. But after having written this, I though, no, why actually? Then we have a genuine coach group of men. And you will make sure I have a hard time! Because I will remember that for 20 years!