Provocatief coachen is verleiden

Wat doe je nu als provocatief coach?

Die vraag moest ik kort en helder beantwoorden voor een introductiestukje voor onze podcast die we aan het maken zijn. Ik dacht er over na.

Eerst puzzelde ik over hoe Kim (de psycholoog i.o. bij Vendl) en ik op een foto zouden moeten staan voor de podcast. Met hoorntjes op dacht ik gelijk. Want we spelen tenslotte vaak advocaat van de duivel. Met als verschil dat we altijd aan de kant van de engelen staan.
En toen associeerde ik verder, want dat kan ik onderhand erg goed, ik leer deelnemers bijna dagelijks deze techniek.
Wat hebben we aan, dacht ik verder? Er vormde zich een beeld in mijn brein van losse haren, twee mooie jurken die onze vormen lieten zien en zwarte laarzen. Waarom dacht ik dit?

Provocatief psycholoog verleidt je brein

Verleiden! Ja dat is het, we zijn natuurlijk als provocatief psycholoog cliënten aan het verleiden. Nee, niet seksueel, dat doen we echt niet, dan kunnen we de boel wel sluiten hier. Nee het zit zo:

We zijn als provocatief psycholoog constant bezig om de client te verleiden zijn probleem te verlaten

En dat is een waanzinnig leuk spel in de therapiekamer. We verleiden het brein tot het verlaten van bekende paden, zetten het aan tot verkennen van nieuwe paden en versterken de gezonde paden. Daarbij leiden we het brein om de tuin. Hoe meer ik er over nadacht hoe leuker ik mijn werk vond.

Wat hij wil en zij doet

Wat hij wil

14 SEPTEMBER 2020
DOOR: JEFFREY WIJNBERG

In vroegere tijden werd een man goedgekeurd als hij geld binnenbracht, niet in de gevangenis belandde en sober thuiskwam. De moderne vrouw heeft wel wat meer eisen, zoals: emotionele beschikbaarheid, betrokken vaderschap en samen optrekken. Toch lijkt de man, net als vroeger, vaak onder te duiken.

En dat heeft alles te maken met haar kritische houding. Het kan zijn dat ook de vrouwen van nu even vergeten zijn waar de man gevoelig voor is. En om die reden is het geen overbodige luxe om het geheugen weer eens op te frissen. Ik bedoel, wil de vrouw haar zin krijgen –en welke vrouw wil dat niet- zal zij bereid moeten zijn om hem liefdevol te vangen; om hem zo te paaien dat hij geen reden ziet om voor haar eisen en verlangens onder de radar te verdwijnen. Om met het belangrijkste te beginnen: de man is uiterst gevoelig voor erkenning; en dan in de breedste zin van het woord: een compliment (‘fijn dat je er bent’), een knipoog, een aai over zijn rug, een lach om zijn grapjes of een luisterend oor. Nog altijd denkt de vrouw dat hij, met de kleinste fysieke aanraking, door wil stomen naar seks. Deze vooronderstelling is onjuist. Niet dat hij seksueel contact (ooit) zou weigeren, maar enkel en alleen wat lichamelijkheid is voor hem genoeg om er dagen mee vooruit te kunnen. Waar de man, in negatieve zin, gevoelig voor is, is commentaar; en ook in de breedste zin van het woord: van ‘waarom zeg je nu niets’ tot ‘laat je horloge toch niet op stoel liggen’ en van ‘kijk eens wat vrolijker’ tot ‘waarom sta je zo lang onder de douche’. Impliciete verwijten gecamoufleerd door een (vrouwelijk) vraag vallen slecht bij de man; en zal hem meteen achter een beeldscherm doen belanden. Waar de man ook gevoelig voor is, is de zin: ‘ja, dat weet ik al’. Dat de vrouw doorgaans al weet wat hij wil mededelen, zal best zo zijn. Maar dat hoeft niet te betekenen dat de vrouw, in alle gevallen, haar (geestelijke) superioriteit hoeft te benadrukken. Hij heeft, door de tijd heen, allang door dat haar geheugen en geestelijke alertheid scherper is. Alleen, als diezelfde man telkens het onderspit moet delven, zal hij mettertijd overgaan tot volkomen zwijgzaamheid. Daarom: laat de man in de waan dat hij, zo af en toe, ook iets origineels te melden heeft; en hij zal het aantrekkelijk blijven vinden om zijn gedachten en gevoelens te delen. Tot slot: wees enthousiast over zijn ideeën: niet om uitgevoerd te worden, maar simpelweg als bevestigend voor het meedenken.

De maatschappelijke tijden mogen dan veranderd zijn, de (weinige) essenties van de man blijven hetzelfde. En wil de vrouw haar (lange) wensenlijst, met zijn medewerking, verwezenlijkt zien, dan zal zij zijn (simpele) gebruiksaanwijzing moeten begrijpen. Voor één kusje, loopt hij de marathon.

Waarom zij het doet

16 SEPTEMBER 2020
DOOR: ADÉLKA VENDL

Lieve Jeffrey,

Toen ik je column las kon ik er niet aan ontkomen: Dit gaan onmiskenbaar over mij! Hiermee heb je me weer even met beide benen op de grond gezet en mijn superioriteitsgevoelens uit mijn hersenpan geveegd. Het is waar, het kan zo makkelijk gebeuren dat je als de vrouw met goede carrière, steeds meer eisen aan je man gaat stellen. Je werkt fulltime, doet daarbij het leeuwendeel van de huishoudtaken, houdt de vorderingen van de kinderen op school bij en verleent ook nog de emotionele steun als er eentje weer gedoe heeft in een liefdesrelatie.

Dat ik daarbij tekort schiet wimpel ik dan af op mijn man met mijn impliciete vragen. Hij kan toch ook met onze zoon spreken over zijn vakkenpakket keuze? Is een geboortekaartje voor de buurvrouw nu echt alleen mijn taak?
En waarom doet manlief niets aan zijn lichamelijk conditie, ziet hij niet in dat hij over 5 jaar op een uitgezakte grizzleybeer gaat lijken? Ik doe toch ook mijn best om er nog aantrekkelijk uit te zien?
Van kwaad naar erger, hij wordt brommerig, ik heb geen zin meer in hem, de kus in de avond gaat over in een ontwijkend ‘hi’ en van enige activiteit onder de lakens is geen sprake meer. Dat willen we toch beide niet?

Wij vrouwen Jeffrey, zijn onverbeterlijke perfectionisten. Door alles perfect uit te voeren denken wij dat we het leven kunnen controleren en het goed doen. Wij vergeten daarbij dat het onze man geen zier interesseert of we nu een paar kilo zwaarder zijn, dat het de zelfstandigheid van onze kinderen ten goede komt als ze dingen zelf moeten uitzoeken en dat buren ook blij zijn als ze niet continu kaartjes krijgen, want dan hoeven ze zelf ook niet.

Er is echter één ding waarom het toch wenselijk is dat wij vrouwen nét niet helemaal tevreden zijn. Mannen doen namelijk goed aan energiemanagement.  Anders geformuleerd: We zijn bang dat als we jullie alleen behagen en bewieroken, jullie als een plumpudding in elkaar gaan zakken en op de bank blijven hangen.

Daarom moeten wij vrouwen de lat hoog leggen, want daar plukken jullie ook de vruchten van. ‘Met één boek ben je nog echt geen schrijver.’ Deze uitspraak zie ik meer als een bemoedigende opmerking. En zie hoe ver je bent gekomen Jeffrey.
Soms moeten we een scherpe opmerking maken om er weer vaart in te krijgen. Maar eerlijk is eerlijk, wij zouden meer humor aan de dag kunnen leggen bij onze beïnvloeding en een goede beloning in het vooruitzicht moeten stellen.

Dan lijkt me het evenwicht, voorlopig, weer hersteld.