Het coaching boek “u lijkt me een vrij hopeloos geval” was al een leuk boek om te lezen, nu echter is het een makkelijk leuk boek om te lezen. Wel gebied de eerlijkheid me te zeggen dat ik de start (aanbeveling) ietwat hautain vond. Uitspraken als “dat de hele club van geestelijke hulpverlening niet meer om de provocatieve stijl heen kan”, en “heb ik samen de basis gelegd om de provocatieve stijl leerbaar te maken” doen mijns inziens geen recht aan die hulpverlener die met zijn/haar eigen wijze en overtuiging een andere manier van coaching gebruikt met als doel, zoals eenieder, hulp te bieden aan hen die het nodig heeft.
Een voorwoord derhalve waar ik met genoegen de link lees naar “dit moment/deze tijd”. Een start waarbij je getriggerd wordt om te gaan lezen, en je nieuwsgierigheid geprikkeld raakt door aansprekende termen als overbehandeling, hulpverleningsverslaving, geldverspilling, maar ook een item als jeugdhulpverlening maakt dat het je pakt als een boek/methode van nu.
Hoofdstuk 3, wetenschappelijke inzichten, geeft in tegenstelling van de eerdere uitgave een prima verwijzing naar andere succesvolle methodes. Dit in combinatie met het aanhalen van “moderne” vakgenoten (met alle respect voor de oude rotten). Een en ander oogt meer bij de tijd, aangezien er vele verwijzingen nu zijn uit recente onderzoeken (periode 2010/2016), en minder storende, want zijn voor mij remmende factoren, Engelse quotes. Het maakt een verschil tussen inhoud die sterk is door de voorbeelden, en leesbaarheid, die lastig is door de voornoemde quotes. Al met al ervaar ik de nieuwe versie als meer invoelend, geschreven in het hier en nu, en beleef ik het meer vanuit de coach en minder vanuit Adélka. De persoonlijke beleving van de auteur blijft aanwezig, maar als coach identificeer ik me meer aan de methodiek. En dat lijkt me ook de bedoeling. Ik zou dan ook willen stellen “missie geslaagd”.
Hoofdstuk 4, het gebruik van humor in coaching en therapie, was en is een heerlijk hoofdstuk om te lezen. Jammer wederom de buitenlandse zinnen en beeltenissen. Maar de wijze waarop het effect van humor wetenschappelijk wordt onderbouwd, maakt dat je wel fan moet worden van deze vorm van coaching. De link tussen provocatieve en positieve psychologie is er een om in te lijsten. Net zoals ik de opmerking dat provocatieve psychologie een beïnvloeding methode is, een opmerking/constatering die staat voor datgene deze vorm van coaching beoogd. Ook de vele uiteenzettingen van humor in bijvoorbeeld bedrijfsleven, op de werkvloer, de lichamelijke effecten en gevolgen van humor maken dit hoofdstuk tot een eyeopener (nu ga ook ik me te buiten aan een Engelse quote, haha, humor). Al met al een hoofdstuk wat je leest met een lach op je gezicht, lol in je hart, en plezier in de geest.
Samenvattend. Ik heb duidelijk een verandering gelezen, en bemerkt bij mezelf, bij het lezen van deze versie van “u lijkt me een vrij hopeloos geval”. Het leest meer bij de tijd, en minder vanuit de auteur. Wat uiteraard niet impliceert Adélka dat jij niet “bij de tijd bent”. Mijn mening in deze is dat de beginnende/aankomende provocatieve coach zich, meer dan in de vorige versie, herkend in de methode die hij/zij zich eigen wil maken.
Een verbeterde uitgave van een goed boek derhalve.
